Je kunt je met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat iemand dit écht wil: verwoeste steden, miljoenen mensen op de vlucht, waaronder heel veel kinderen. Een bom, met daarop de tekst: ‘dit is voor kinderen’ op een overvol station met vluchtelingen. Een bebloede knuffel blijft achter op het perron. Het is niet om aan te zien.
De reformatorische kerken in onze gemeente besloten een paar welen geleden al om actie te ondernemen. In anderhalve week werd met man, vrouw en macht een kindertehuis uit de grond gestampt in het al jaren leegstaande politiebureau in Kesteren. Vervolgens haalde men aan de Poolse grens een compleet weeshuis op, met kinderen in de leeftijd van 0 tot 6 jaar, plus begeleiders en hun kinderen, afkomstig uit de omgeving van Marioepol.
Weeskinderen, in afwachting op de bus die hen naar Kesteren brengt
Inmiddels wordt in een ander leegstaand pand een tweede kindertehuis ingericht, en heeft Fred Teeven (voormalig staatssecretaris van Veiligheid en Justitie) zijn bus en chauffeursvaardigheden aangeboden om in de week vóór Pasen de volgende lichting kinderen en hun begeleiders op te halen. Maar wat heeft dit met kunst te maken? Niets. Behalve misschien, dat er niets nieuws onder de zon is.
